Sierociniec

Stan miejsca z dnia 15/5/22 12/3/23

Obecnie niedostępny turystycznie zamek był niegdyś utułkiem dla dzieci porzuconych i osieroconych czeskich legionistów. Aby nadawał się do użytku przeszedł gruntowny remont, funkcję pełnił od 1919 roku przez 20 lat. Przed II wojną funkcjonowało w nim sanatorium lecznicze dla dzieci. 

Podczas wojny magazynowano i archiwizowano w nim rzadkie księgi i pisma, których i tak było mało w stosunku do czasów kiedy ów zamek był w posiadaniu arystokratów i ich rodzin. Jego właścicielami od początku istnienia były między innymi takie osobliwości jak: radca Sądu Apelacyjnego, dyrektor muzyki dworskiej i kameralnej w Wiedniu; jego potomek Leopold najwyższy sędzia i strażnik Korony Czeskiej; Josef porucznik armii czeskiej, odziedziczył zamek po wuju, po śmierci Leopolda, pozbył się on większości dzieł: obrazów biblijnych, pejzaży, scen myśliwskich oraz min. panoram na Wenecję, Koloseum, Plac Świętego Piotra. 

Zbiór broni oraz dokumenty historyczne czeskich rodów zostały zlicytowane przez miejscowych chłopów. Co nie zostało sprzedane, trafiło na śmietnik. Po oczyszczeniu zamku ze zbiorów wuja, został wyposażony w nowe meble, a mury obronne wokół zamku zastąpił park z rzadkimi drzewami. Jozef nie spisał testamentu, z tego powodu dziedzice sprzedały majątek po ojcu Eduardovi- rytmeisterowi uczestniczącemu między innymi w walkach na Węgrzech i we Włoszech. 

Po śmierci w koszarach, jego córki sprzedały ziemie politykowi Eugenowi, był on przewodniczącym stowarzyszenia sadowniczego, założył i wyszkolił straż pożarną, wspierał sztukę czeską. W latach 1888-1892 był prezesem Teatru Narodowego, a na wystawie Jubileuszowej w 1891 roku wystawił swój model okrętu wojennego.

 Ze względu na aktywny tryb życia zamek wydzierżawił w siostrom Marii i Alojzie. Były one artystkami, jedna zajmowała się pisarstwem, druga była malarką i tworzyła szklane dzieła, ozdoby ceramiczne , haftowała oraz malowała na jedwabiu. Po dzierżawie- wracając do początku mojego wpisu... zamek był domem dziecka, potem sanatorium. Od 1952 roku funcjonowała w nim szkoła czeladnicza dopóki nie było problemu z wodą zdatną do użytku.

Przez to szkoła została przeniesiona, budynek przez rok słyżył jako magazyn telewizorów. Następnie powstał w nim dom seniora, którego otwarcie nastąpiło 1959 roku, funcjonował do 1982.