Dworek J

  Stan miejsca z dnia 5/8/21

Dworek wzniesiony został na początku XX wieku na zlecenie Samuela B.W. dla jego matki Kazimiery.

Czasy I WŚ nie dały nacieszyć się dworkiem powstałym na miejscu dawnej leśniczówki zbyt długo. 

Wiosną 1915 r Samuel wraz z małżonką Antoniną i dziećmi uciekając 

przed nadchodzącą armią niemiecką emigrował w ramach tzw. bieżeństwa w głąb Rosji. 

Po 4 latach wrócili na swoje ziemie, jednak po wielkim przedwojennym majątku zostało niedużo.

Wraz z żoną i szóstką dzieci zamieszkali w owym dworku.

Brat Samuela, Anatol w czasie I wojny światowej służył w Legionie polskim- 

ciekawostką dworek został wybudowany specjalnie dla matki, ponieważ ta, 

nie mogła dogadać się i mieszkać pod jednym dachem z żoną Anatola. 

A tak poza tym Babka Kazimiera byłaby z pewnością dumna ze swych wnuków, którzy byli między innymi:

Jerzy-żołnierz 96 pułku piechoty w stopniu kapitana

Józef-inżynier leśnik

Karol Wołyńcewicz-absolwent Nikołajewskiej Szkoły Kawalerii w stopniu chorążego,  następnie dowódca plutonu 10 pułku ułanów  na wojnie polsko-rosyjskiej w 1920 roku, po czym stał się porucznikiem w 25 pułku ułanów w 1922.

Został wyróżniony dwa razy “Krzyżem Walecznych”

Brał udział w kampanii wrześniowej w 1939, został rozstrzelany na początku kwietnia 1940 w Katyniu.

Pozostałe dzieci Samuela i Antoniny (Kazimiera, Maria, Stanisław i Jadwiga) wcześniej opuściły gniazdko,  zakładając własne rodziny. Najdłużej, bo aż do wkroczenia armii czerwonej w dworku pozostałą Helena Wołyńcewicz. 

Została “wygnana” z należącego się majątku przez przejęcie terenów na rzecz Wojska Ochrony Pogranicza, pomimo iż prawnie mogła w nim nadal mieszkać.

 W latach 1954-1968 w dworze znajdowała się szkoła.

W 1957 roku udało się uzyskać na piśmie decyzję wojewody nakazującą zwrócenie dworu Helenie , a lasu Jadwidze.

Po odzyskaniu ziem, dworek był dalszym ciągu dzierżawiony na potrzeby edukacji,

Po śmierci Heleny w 1963 roku, właścicielem stał się Zenon, mąż jej najmłodszej siostry Marii- miało to uchronić przed przywłaszczeniem nieruchomości przez państwo.

Funkcjonująca w nim szkoła została przeniesiona w roku 1968. 

Dzięki temu Zenonowi udało się odzyskać należną własność, po ośmiu latach prób przywrócenia dawnego blasku spadkowi zmarł.

Obecnie majątek nadal jest  w rękach wnuków Samuela.